มีนิทานมาเล่าให้ฟังครับ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ บ้านแห่งหนึ่งมีสองสามีภรรยาอยู่ด้วยกันและได้เลี้ยงสัตว์ต่างๆไว้ วันหนึ่งสองสามีภรรยาซื้อที่ดักหนูมา เมื่อหนูได้เห็นดังนั้นก็ได้วิ่งไปบอกสัตว์ตัวอื่นๆ สัตว์ตัวแรกที่หนูได้วิ่งไปบอกคือไก่
หนู : เจ้าไก่เจ้านายแก่ซื้อที่ดักหนูมา ทำไงดีล่ะ
ไก่ : ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับข้าเลย มันดักหนู ไม่ไช่ดักไก่
เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าหนูก็วิ่งมาเจอกับหมูและได้ร้องบอกหมูว่า
หนู : แม่หมู เจ้านายแกซื้อที่ดักหนูมา ช่วยเราด้วย ทำไงดี
หมู : ลำพังเลี้ยงลูกๆ ฉันก็ไม่มีเวลาแล้ว ฉันไม่สนใจหรอก
และเจ้าหนูก็จากแม่หมูไป พร้อมกับเดินทางไปเจอวัว ก็ได้ร้องบอกอย่างที่เคย
หนู : เจ้าวัว เจ้านายแกซื้อที่ดักหนูมา ช่วยเราด้วยเถอะ
วัว : แค่โดนรีดนมก็ไม่มีเวลาแล้ว และก็เล็มหญ้าต่อไป
วันต่อมาเจ้านายผู้หญิงได้เห็นว่ามีสัตว์ติดอยู่ที่กับดักหนู จึงคิดว่าเป็นหนูจึงได้เอามือไปจับ ปรากฏว่าสัตว์นั้นกลับเป็นงู งูจึงได้กัดเข้า ทำให้ต้องไปโรงพยาบาล โดยหมอที่โรงพยาบาลบอกว่ามีโอกาส 50:50 ที่จะหาย นอกจากจะการรักษาแล้วยังจะต้องได้รับการดูแล บำรุง ดีๆ
ดังนั้นเจ้านายผู้ชายจึงอยากดูแลภรรยาของตน จึงได้กลับบ้านไปฆ่าไก่และนำมาทำซุปเพื่อเป็นยาบำรุงให้กับภรรยาของตน แต่เวลาก็ผ่านมาเรื่อยๆ อาการของภรรยานั้นก็ยังไม่ดีขึ้น
หมอบอกว่าจะต้องใช่ค่ารักษาอีกมาก ประกอบกับช่วงนั้นเงินก็ได้หมดกับค่ารักษาก่อนหน้านี้ ทำให้เจ้านายผู้ชายต้องเอาหมูไปขาย เพื่อเอาเงินมาเป็นค่ารักษาพยาบาล วันแล้ววันเล่าก็ผ่านไปภรรยาก็ไม่ดีขึ้นจนได้หมดลมหายใจลงไป
นั้นก็เป็นเหตุให้ที่บ้านต้องจัดงานศพ และเจ้านายผู้ชายก็ต้องล้มวัวเพื่อนำเนื้อมาเลี้ยงแขกในงานศพ
สุดท้ายกับเป็นเจ้าหนูที่อยู่รอดเพียงตัวเดียว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าคิดว่าอะไรๆ ไม่ใช่เรื่องของตน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีโยงใยเชื่อมต่อกัน และมันก็มีโอกาสที่จะย้อนกลับมาหาตัวเราได้เสมอ
ตอบพร้อมอ้างข้อความ
Bookmarks