^^ ไปเขาใหญ่มาค่ะ ^^

[Nangmyn]

ค่ำคืน หลังจากเจองู อาหารที่มดจะมาเจ้าพยายามเก็บใส่ถุงและจัดเรียง กิจกรรมยามนี้คือทานขนมหวานเงาะป๋อง และฟรุตสลัดกระป๋อง ให้ชื่นใจ

ส่วนอาหารจะทำไง ก็ต้องพยายามเอาไม้มาทำที่ห้อย ทำเท่าไรก็ไม่ได้สักที งานี้พี่แคนแมน ไซม่อน และโก๋หลังวังที่เป็นเหมือนโดเรมอน ขออะไรพี่แกรให้ได้หมด ที่รัดสายไฟแกรยังเอาเข้าป่าเลยค่ะ...

กว่าจะสำเร็จเล่นเอาเหงื่อกระซิก ๆ เจ้าขอตัวไปนอนก่อนเพื่อให้หลับก่อน ในขณะที่เพื่อนๆ จับกลุ่มคุยกัน เจ้าแอบฟังเพราะร้อนตัวกลัวเพื่อนๆ นินทา... นานแล้วกว่าแคมป์จะปิดฉาก

ก่อนอน สักพัก สายฝนที่ดูเหมือนจะมีพายุพัดแต่ไม่แรงมากแค่พอให้ฟลายชีทเชือกขาดไปท่อน หนึ่ง เจ้ามีทั้งเทียนและตะเกียงของคำหล้าที่ขอยืมมา...สายลมพัดให้เสื้อผ้าที่ตาก ปลิวว่อนไปก่อนฝนพรำ

เจ้านอนฟังเพลงเช่นเดิม Sorry seem to be the hardest word""" เพลงที่เจ้าชอบมากมายฟังมาตั้งแต่เรียน ม.แล้ว..

[Nangmyn]

เช้าวันใหม่ เสียงเฮียก๊อกให้เจ้าไปต้มน้ำดื่มกาแฟ.. แต่เจ้าอยากนอนค่ะ วันพักผ่อนนิ เรียกเจ้าทำไม แต่ด้วยความเป็นแม่ศรีเรือน เจ้าจำต้องงัวเงียออกไปต้มน้ำให้สมาชิกดื่มกาแฟ พร้อมสังขยา ขนมปัง ถูกงัดแงะออกมา

สมาชิกมาพร้อมกัน เจ้าก็เริ่มขอตัวไปถ่ายภาพแต่ละด้าน แต่ละมุม... ส่วนใหญ่จะเป็นวิวทัวๆ ไป ที่สำคัญสีสันของเจ้าต้องคงอยู่ รองเท้าสีชมพู แก้วสีชมพู จานข้าวสีชมพู งานนี้ชมพู

[Nangmyn]

เจ้าไปนอนเล่นน้ำตอนเช้าน้ำที่เย็นสบายใส ไหลเย็นผ่านกาย ผ่านใจ สัมผัสความรู้สึกบริสุทธิ์ ..ของขุนเขา ป่าไม้ สายน้ำ ลำธาร... บางทีอยากให้ใครสักคนมานั่งข้างๆ แต่ก็ได้เพียงแค่ฝัน..เพราะมันไม่มีใคร ไม่มีอะไร มีแต่ความว่างเปล่ากับสูญญากาศ ที่นี่... สายลมที่พัดพาเอาความคิดถึงผ่านไป ยังฟากฟ้า ไม่รู้ว่าใครจะได้ยินไหม แต่เจ้าแช่น้ำเผื่อแล้ว...นะ...

ก่อนที่จะลื่นไหลไปตามน้ำ รีบเอามือเกาะแก่งไว้ ไม่ให้ไหลไปตามตาด แต่ตรงนี้มีแอ่งให้ว่ายน้ำได้ เจ้าตีป่อง ตีขาเล่นน้ำคนเดียวตรงนี้ ที่ไม่มีใคร...ปล่อยใจให้ไหลไปกับแสงตะวัน..


บางทีนั่งมองสายน่ะลัดเลาะกระทบแก่ง...กระทบหินบนลำธารลานหินดาด หินที่แข็งแกร่ง ยังมีวันผุกร่อนไปตามน้ำเซาะ..

แล้วหัวใจคนล่ะ จะถูกกัดกร่อนไปตามความรู้สึกได้ไหมนะ..เจ้าอยากรู้...

[Nangmyn]

บางทีก็มองมอสเล็กๆ เขียวๆ ซุกซ่อน แอบเก็บตัวอยู่ใต้ซอกหินที่กลับด้านกัน..บางที..ก็มีความสุขกับความเงียบๆ เรียบง่าย... เจ้าอิจฉาซะเหลือเกิน ที่เจ้าอยู่บนก้อนหินที่แข็งแกร่ง ในขณะที่สายน้ำเชี่ยวไหลกัดเซาะ แต่เจ้ามอสเหล่ากอนี้ยังคงยืนยันในความตั้งใจและความรู้สึกเดิม ตรงนี้..


บาง ทีกอมอสเล็กๆ ก็อยู่เป็นแนวทาง คล้ายจะบอกเจ้าวา เส้นทางเดินไม่ได้ปูด้วยกลีบกุหลาบ แต่ปูด้วยความมั่นคงแข็งแกร่งเหมือนมอส ที่มีชีวิตได้บนความเข้มแข็ง ไม่หวั่นแม้สายน้ำพัดพา เจ้าอยากรู้จริง ว่าต้นไม้ต้องการอะไร แก่งหินต้องการอะไร.. สายน้ำต้องการอะไร... เหมือนเธอ... ต้องการอะไร... ปล่อยเจ้าไว้ในวังวน คนเดียว.

[Nangmyn]

ใบไม้ ที่ตายแล้ว... ถูกพัดพามาตามแรงน้ำไหล แต่แล้วหลายครั้งที่เจ้าเห็นว่า ใบไม้เหล่านี้แค่เปลี่ยนสีไปตามกาล แต่ไม่เปลี่ยนใบรูปร่าง รวมถึง การถูกพัดพามาติดแก่ง ที่มีตะไคร่ฉุดดึงไว้ ไม่ผ่านไป เขาคงเป็นเพื่อนกันนะระห่วางตะไคร่น้ำและใบไม้หลากสี...

ทำไมมันดูเหงาๆ ชอบกล..



เจ้านอนมอง รอบๆ กายจากในน้ำที่ตื้นเขินเมื่อเปลี่ยนที่ สายน้ำเย็นๆ พัดพามาให้เจ้าชุ่มฉ่ำ ถ้าเจ้าเปรียบใครบางคนเป็นสายน้ำ เจ้าอยากให้สายน้ำอยู่เคียงข้างเจ้าเพื่อให้ความรูสึกชุ่มชื่นหัวใจ ได้อย่างนี้บ้างจัง

เจ้าเริ่มมองไปตามลานหินต่างๆ รอบๆ กาย

[Nangmyn]

กี่ครั้งๆ ที่มา เจ้าก็พบว่า ขอนไม้นี้ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยนแปลง แม้เวลาจะเปลี่ยนไป เจ้าอยากเป็นเหมือนขอนไม้นี้ ที่มีความมั่นคงในความรูสึก เป็นที่พึ่งให้พวกเราเวลาอยากนั่งพักพิง เป็นที่ให้ถ่ายภาพเพราะจะมีเห็ดสีเหลืองก่อตัวสร้างรังรักที่นี่ แต่ครั้งนี้อาจยังไมชุ่มชื่นพอให้เขาออกดอกของเห็ดน้อยๆ มาร

ดูๆ ไป ขอนไม้ก็เหงานะ... ใครบ้างจะเห็นความสำคัญของขอนไม้นี้...

[Nangmyn]

แอบร่าเริงในน้ำซะกระจาย... ทำไมเจ้าต้องมาเล่นน้ำคนเดียวเนี่ย... หรือว่าเจ้าปลีกวิเวกเอง..ทำไมตอนจะมาก็รวมกันซะ เมล์แทบระเบิด พอมาถึงที่หมาย.. โดนทิ้งอีกแระ..

หันกลับไป กลุ่มพี่ก๊อก สุ โก๋หลังวัง กระโดดถ่ายภาพกันด้านที่พัก ที่ห่างไกลออกไปเป็นร้อยเมตร..เจ้ายังนั่งงันในลำน้ำ เหมือนเดิม

[Nangmyn]

ร่องน้ำแห่งนี้ น่าลงไปนอนเล่นนะคะ นี่ถ้าน้ำมาเราคงไม่รู้ว่ามีร่องน้ำลึกตรงนี้ ตกลงไปมีหวังติดพุงกันแหง๋มๆ เลยค่ะ นึกถึงตอนเดินตกร่องหิน ดีนะกางร่มไม่งั้น ตกไปทั้งตัวหาหัวไม่เจอแน่เลย

[Nangmyn]

หินก้อนนี้ ที่แบมบู เคยนั่งถ่ายภาพ.. และที่เจ้ามักมาแอบนอนตอนน้ำขึ้นใต้ก้อนหิน..ยังคงอยู่ที่เดิม... เจ้าคิดถึงจังค่ะ

บรรยากาศยามเช้า.... เป็นสีทองออกเหลืองๆ เจ้าใช้ wb เดย์ไลท์. กับกล้องคอมแพ็คตัวเล็กติดกาย แบตมีก้อนเดียวต้องถนอมหน่อย..

เพื่อน อยู่กันที่แคมป์ ถ่ายภาพไปเรื่อย มุกก็นอนเปลเล่นด้านบน โก๋หลังวัง กับไซม่อนวิถีพีเดีย ก็ทำอาหาร ส่วนเจ้าแอบมานั่งแทะเล็บเล่น เดินเล่นสบายใจเฉิบ

[Nangmyn]

เจ้าเดินไปถ่ายภาพบรรยากาศตามมุมต่างๆ ที่ยาวไปเกือบร้อยเมตรกว่าๆ กว่าจะถึงน้ำตก

[Nangmyn]

เมื่อมองมายังแคมป์ ลิบๆ นั่นคือที่พักเรา



แคมป์พักแรมสำหรับนักเดินป่า ท่องเที่ยวเชิงนิเวศน์ มีให้เห็นแบบนี้เสมอ...

[Nangmyn]

ทริปนี้ ผู้ชายทำกับข้าว สาวๆ ล้างจาน เจ้านาง เดินชมวิวกับเล่นน้ำ


ทริปนี้ พาเจ้าหน้าที่ มานอนเล่นกลางป่า ริมธารน้ำ ลานหินดาด คิดได้ไงฟระ

[myjoefiend]

ขอบคุณมากเลยครับ พึ่งรู้น๊ะเนี่ยว่าเขาใหญ่มีน้ำตกสวยๆแบบนี้ด้วย น่าอิจฉาจังเลย

[Nangmyn]

บ้านเจ้านางค่ะ กับร่มสีชมพูมิสทีน สีสันแรมทาง


บ้านโก๋หลังวัง กับบ้านพี่แคนแมน.

[Nangmyn]

ขอบคุณมากเลยครับ พึ่งรู้น๊ะเนี่ยว่าเขาใหญ่มีน้ำตกสวยๆแบบนี้ด้วย น่าอิจฉาจังเลย

จัดมาเดี่ยวเจ้าพาไปออกรบค่ะ เดินแป๊บเดียว แค่ขาลากเอง

[Nangmyn]

แล้วอาหารเช้าก็เริ่มต้นสายไป แปดโมงแล้ว.. กว่าเจ้าจะอ้อยอิ่งเล่นน้ำ ถ่ายภาพ กลับมาเพื่อนๆ ทานกันหมดแล้ว.

[Nangmyn]

แล้วก็ได้เวลาเก็บแคมป์ เพื่อเดินทางกลับหลังเก็บสัมภาระ เราเก็บหมดเลยค่ะ เพื่อไปให้ทันเที่ยงที่ลำน้ำด้านล่าง ระหว่างทาง...

หมวกร่มของโก๋หลังวัง แจ่มมากมายไม่ต้องถือ ต่างคนต่างเริ่มทะยอย กันเดิน ง่ายๆ ชิวๆ แต่ร้อนข้อดเลย

[Nangmyn]

ได้เวลาข้ามแก่งแล้วค่ะ ชิวๆ น้ำไม่เยอะ เดินได้สบาย ท่วมถึงตา..................... ตุ่มเลยเชียว

[Nangmyn]

ข้ามน้ำแล้วก็เริ่มตัดป่า ตัดไปตัดมา เที่ยงพอดีกับการเดินไปพักไปตามป่าไผ่ วีทวิลพยายามมองหา พิศวงเขาใหญ่ เพื่อให้พี่ก๊อกเก็บภาพ แต่ไม่เจอเลย ที่นี่ไม่เหมือนด้านตาดหินยาว ที่มีมากมายซะเหลือเกิน

ลำน้ำนี้ต่างคนต่างอาบเย็นด้วยการเล่นน้ำเพราะอากาศที่ร้อนอ้าวเหลือ เกิน พี่อ๊อด ไซม่อน โก๋ พี่ก๋อก พี่จิ๊ก สุ คำหล้า เล่นแช่น้ำก่อนเจ้าอีก เจ้าก็ไม่รอช้าระหว่างต้มน้ำทำมาม่า มื้อเที่ยง.. ก็แช่น้ำไปในตัว.... แจ่มมากมาย


ที่ริมลำธาร... เจอขยะชิ้นนึง ที่มีค่ามากสำหรับพี่แคนแมน ใส่เดินป่ามานานกว่าสิบปี ปะแล้วปะอีก... เจอพี่แคนแมนครั้งแรกก็กุงเกงตัวนี้ค่ะ ปีไหนหนอ 47 มั๊งคะ ก็ที่แห่งนี้อีกแหละลานหินดาด น้ำตกบังเอิญ เขาใหญ่เพกา เล่นเอากลับบ้านหุบขาไม่ลง.... หงิงงง

[Nangmyn]

ระหว่างทานอาหารเที่ยง สายฝนเหมือนครึ้มมาแต่ไกล อากาศยิ่งร้อนอ้าวมาก เรารีบเก็บสัมภาระแพ็คของแล้วเริ่มเดิน ดีที่ได้น้ำที่นี่ทำให้ตอนเดินกลับ เราเดินกันอ้อยอิ่ง ตามป่าไป แล้วจู่ๆ คำหล้าก็เดินตกหลุม ขาพลิก แพง ถูก (ลูกอ้อนให้จนท.แบกเป้) เจ้านางเลยเอามั่ง แค่เอ่ยปากว่าเจ็บหลังเจ็บขา ทำไมทุกคนส่ายหน้าและเดินหนีกันหมด