วันว่างๆ ..อีกหนึ่งการเดินทาง เจ้าจำได้ นู๋บิว จากต้วมเตี้ยมคลับ และหลายๆคน ยกให้เจ้า เป็นเจ้าแม่เขาใหญ่.. บร้าป่าวฟระ ไม่นะ เจ้าแค่บ้านใกล้ และไม่มีที่จะไป หลายครั้งเมื่อหัวใจว่างเปล่า...บางทีไม่เหลืออะไร เจ้าก็ขึ้นเขาใหญ่..
วันว่างๆ ..อีกหนึ่งการเดินทาง เจ้าจำได้ นู๋บิว จากต้วมเตี้ยมคลับ และหลายๆคน ยกให้เจ้า เป็นเจ้าแม่เขาใหญ่.. บร้าป่าวฟระ ไม่นะ เจ้าแค่บ้านใกล้ และไม่มีที่จะไป หลายครั้งเมื่อหัวใจว่างเปล่า...บางทีไม่เหลืออะไร เจ้าก็ขึ้นเขาใหญ่..
ผมก็พึ่งไปมาครับกลับมาถึงระยอง 22.30 ฝนตกนิดหน่อยเดินไปในป่าเจอทากกัดกัน3คนเลย(ผู้ใหญ่)ผมโดนด้วยแถมขึ้นรถจะกลับระยองด้วยแสบจริงๆ
เส้นทาง จากระยอง-สวนสยาม-ฟาร์มโชคชัย-นอนตีนเขาใหญ่-ทองไพบูรณ์-ลำตะคอง-ไหว้หลวงพ่อโต-ขึ้นเขาใหญ่-ระยอง 2 วัน1คืนไปกัน 4 สาว 1หนุ่ม
เต้นท์ผม ปิดสนิท โรยปูนขาวรอบๆ ตื่นเช้ามา ก็ยังเห็นทากตัวกลมดิกอยู่ด้วยเลย เข้ามาไงฟะ!
วันนี้ง่วงอ๊ะคะ. ไว้ทิตย์หน้ามาต่อนะคะ.เสาร์นี้มีธุระ ไปหาหมอออออออ ที่จุฬา แล้วเลยไปสวนผึ้ง ที่มูลนิธิกระต่ายในดวงจันทร์์..
ครั้งนี้ ตี๋สามเฝอ เบียร์ และชายเต.. อยากเดินป่าหาธรรมชาติ หนุ่มๆ แต่ละคนเจ้าสำอางกันทั้งนั้น จะทำไงดี งานก็ต้องทำ แต่เรื่องเที่ยว ไม่บันยะบันยัง อีกหน่อยคงไม่เหลืองานให้ทำเพราะโต๊ะทำงานดูเก่าและขลังมากเกินไปแล้ว.. นายจะด่าไหมฟระนี่..
ไปค่ะไป "ขึ้นเป้"
คลองอีเฒ่าง่าย ๆ สบายๆ แต่เหนื่อยมากมาย..กับเพื่อนๆ นักเดินทางที่ไม่ใช่ตัวยง
เรารวมตัวกันที่หน่วยป้องกัน. ตาวุฒิ เป็นผู้นำพาเราเดินทาง เราไม่ทำผิดกฏเสมอ การเดินทางเพื่อป้องกันภัยต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้น เมื่อเราพร้อม.ก็โบกรถหน้าที่ทำการไปลงยังหน่วยหนองผักชี.
และเริ่มแบกเป้ สาวเท้าเข้าป่า บ่ายสองโมงแล้ว เราพึ่งเริ่มเดินทาง ตะวันที่ย้อนแสง ทำให้เราได้ภาพที่งามตา ท้องทุ่งหญ้าเขียวขจี และมีความหวัง เสียงนก สายลมที่พัดผ่านพาดลำคำ ผ่านกาย เหงื่อที่เริ่มหยดไหลเพราะอากาศร้อนกลางแสงแดดที่แผดจ้า..
ทุ่งหญ้าที่กำลังเติบโต สูงเกือบเท่าศรีษะเรา บ่งบอกให้เห็นถึงความสมบูรณ์ของป่าที่นี่ สัตว์ป่า มักมากินหญ้าเสมอ วัฏจักร กำลังเริ่มต้นเมื่อหญ้าระบัด ฉะนั้นเมื่อสัตว์ป่าเยอะ...ทากน้อยๆ ก็เยอะตามเป็นทวีคูณ..
เจ้า..ทำอะไร เจ้าแบกเป้เดินช้าๆ ตามครรลอง คิดทบทวนเวลาที่ผ่านมา..เจ้าทำอะไรหลายอย่างจนเกือบจะบอกได้ว่าคุ้มแล้วกับ ชีวิตที่เกิดมาครั้งหนึ่ง ตายครั้งหนึ่ง.. เวลาที่นับย้อนกลับไปทุกวัน..ทำให้เจ้าเริ่มคลายความหวาดกลัว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด "เพื่อนคนหนึ่งของเจ้าบอกว่า จะมีกี่ชีวิต ที่มองย้อนกลับไป แล้วทำให้เรายิ้มได้" นั่นคือกำลังใจให้ตัวเอง..
ทำไง จะได้ไปลุยป่าเขาลำเนาไพรอย่างนี้มั่งนะ อิจฉาจัง
อ้าว!! ขออภัย ที่ปาด อิอิ
เรานั่งพักกันที่หอส่องสัตว์ มองแอ่งนำด้านล่างที่สัตว์ป่ามักจะมาหากินน้ำเสมอ จากถนนมาที่หอส่องสัตว์ประมาณ 700 เมตรมั๊งคะ ไม่ไกลเท่าไรนัก
เราพักกันได้แป๊บเดียว น้องทากุจังก็เริ่มไต่ขึ้นบนถุงกันทาก ธ่อ เสียชื่อ ถุงกันทากเลย. ทากไม่ขึ้นขา แต่ทากขึ้นหัวขึ้นคอเป็นว่าเล่น แหย๋ง
กำลังเดินจะแซงเบียร์ (เด็กขนน้ำ) อยู่ดีๆ อ้าว ทำไมมีคนเดินสวนออกมาอ๊ะ.. นี่เราหันหลังถ่ายภาพ หรือยังไงเนี่ย.. งง
เพื่อนๆ เดินไปแล้ว เหลือเจ้ายังจมกับความครอบงำคนเดียวท้ายตรงนี้ เมื่อเงยหน้ามองไป อีกไม่ไกลค่อยๆ ก้าวต่อไป" ทาเคชิ"
แนวต้นหญ้าที่ได้ระดับ พัดอ่อนไหว บางทีเจ้าก็เห็นต้นหญ้าโอนเอนไปตามกระแส หวนนึกถึงใครบางคน..วันที่ฝนหล่นพรำ จะมีสักวันไหม ที่เจ้าได้พาใครๆ มาชื่นชมธรรมชาติบนมรดกโลกเขาใหญ่เช่นนี้..
พักกันพอหายเหนื่อยแล้ว เรา 5 ชีวิตเริ่มเดินทางกันต่อ ไปยังป่าด้านใน..
ยังเดินไม่เท่าไร เราก็พบซากขาเก้งหรือกวางไม่รู้ด้านนี้ ตาวุฒิ บอกเราพร้อมจับให้ดูและวางไว้ที่เดิม นี่แหละชีวิตสัตว์ป่า บางทีเจ้าอยากได้ภาพบ้างเพื่อเก็บภาพสัตว์ป่าแต่ความกลัว ทำให้เจ้าแค่นึกก็ไม่เจอดีกว่าคะ นึกถึงตอนเจอช้างป่า ที่ภูหลวง น่ากลัวอ๊ะ
เจ้ามองไปรอบๆ กาย ค่อนข้างเหนื่อย..ใจมากมาย ในความรู้สึก เจ้าหันไปมองรอบๆ กาย ป้ายหอส่องสัตว์ ที่เจ้าอยากวิ่งไปเก็บภาพ ดูตัดกับบรรยากาศ ทุ่งสีเขียว ฟ้ากระจ่าง.. ทำไมดูเงียบงันแม้แต่เสียงชะนีไกลๆ ยังไม่ได้ยินเลยค่ะ
ระหว่างเดินขึ้นเนินบ้าง กระโดดหนีทากบ้าง น้ำแฉะบ้าง เจ้าก็ไม่มีภาพอีกเลย แหยงอ๊ะ แหยง มาป่าก็บ่อย เจอทากก็เยอะ ทำไมเจ้าไม่ชินสักที เสียงกร๊ดกร๊าด วีดว้ายทำให้หนุ่มๆ รำคาญ เดือดร้อนชายเต..ต้องใช้ตรินบ้างไม้บ้าง เขี่ย.. ให้ แล้ว... เจ้าก็เดินไม่ไหว เดือดร้อนตาวุฒิ มาแบกเป้เจ้าไป..
ระยะทางแค่ไม่กี่กิโเองนะคะ สามกิโลมั๊ง...
ถึงหน่วยเมื่อตะวันจะลับฟ้าแล้ว
ในขณะนี้มี 1 ท่านดูกระทู้อยู่. (0 สมาชิกและ 1 ผู้เยี่ยมชม)
Bookmarks