" กายสัมผัส ใจสัมผัส "

[Nangmyn]

เราเริ่มพาเด็กๆ ไปที่แคมป์ไฟด้านหน้าลานอเนกประสงค์ เด็กๆเริ่มทานอาหารที่แจกโดยพี่เลี้ยง ที่คอยดูแล เราให้เด็กๆพักผ่อนตามอัธยาศัย เมื่อบ่ายเราเริ่มจับกลุ่มเด็กๆ กับพี่เลี้ยงเพื่อวาดภาพ เด็กๆ บางคนดูอ่อนเพลียเพราะเล็กเกินไป บ้างก็ตื่นเต้นดีใจไม่ยอมพักผ่อน

พี่เลี้ยงรอเวลาที่จะทำกิจกรรมที่จัดสรรต่อไป เริ่มจากการนำกระดาษทาบกับลำต้นไม้ แล้วใช้สีเทียนระบาย เพื่อให้เกิดความแตกต่างระหว่างผิวไม้ เด็กจะสัมผัสได้ด้วยผิวนิ้วมือกับความแตกต่างของเทียนที่กดระบาย ต้นไม้เรียบและต้นไม้ขรุขระ

เด็กๆ เลือกสีที่ต้องการ บั๊ดดี้จัดการตามแนวทางหยิบสีตามต้องการมาให้เด็กๆ

[Nangmyn]

จากต้นไม้ กระดานรองวาดภาพถูกนำมาแจก เด็กๆ กับพี่เลี้ยงสัมผัสกันด้วยปลายนิ้วและมือ ความนุ่มเนียนบนมือน้องๆ กับความนุ่มเนียนบนมือพี่ๆ ถูกถ่ายทอดความสัมพันธ์กันระหว่างวันตั้งแต่เช้าจนขณะนี้ มือให้อะไรกับพวกเขา มือแต่ละมือ ใจแต่ละใจ ให้ความอบอุ่นได้ ด้วยสัมผัสกายสัมผัสใจ..

เด็กๆ เริ่มพูดคุยถามเรื่องราวเป็นไป ถามที่มาที่ไป พี่ๆ ต่างตอบคำถามน้องๆ ด้วยอารมณ์ตื้นตัน ด้วยความภูมิใจ เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว..ระหว่างวันมิตรภาพเกิดขึ้นในหัวใจ แสงสว่างรำไร เริ่มเจิดจรัส..

[Nangmyn]

ถึงคราวพี่ๆบ้าง ระหว่างวันได้อะไรกับกิจกรรมและเด็กๆเหล่านี้ ความน่ารัก ความช่างเจรจา ความอดทน ความท้อแท้ ความทะเยอทะยาน ความอยากรู้อยากเห็น พี่ๆ เริ่มถ่ายทอดความรู้สึกกับน้องๆ บ้างก็น้ำตาซึมทุกครั้งที่มองเด็กเหล่านี้..

มิตรภาพต่างๆ เกิดขึ้นได้ ไม่จำกัดชนชั้น ไม่จำกัดสิ่งใดๆ

[Nangmyn]

สีเทียนเริ่มถูกแจกจ่ายอีกครั้ง กับกิจกรรมสุดท้าย เด็กพิการตาบอดจะเขียนภาพได้หรือไม่...เจ้าคอยมอง

พี่ๆ เริ่มให้น้องทำหน้าหล่อหน้าสวย พี่ๆ จะวาดภาพน้องให้ไว้เป็นที่ระลึกก่อนร่ำลาจากกัน ความรู้สึกตื้นตันมันตีบขึ้นมาที่ลิ้นปี่ จนมาถึงลำคอ พี่ๆ บางคนเขียนภาพด้วยความรู้สึกเงียบงัน บางคนเขียนภาพด้วยรอยยิ้ม บางคนเขียนภาพด้วยน้ำตา

[Nangmyn]

น้องๆ เก็กหล่อเก็กสวยกันเต็มที่ เจ้าเดินวนไปเวียนมาทั้งก้มทั้งเงยทั้งเสย ไม่ค่อยได้จังหวะเด็กๆกับรอยยิ้มสักที.. บางทีบรรดาพี่ๆ เดินกันวนไปมา บ้างก็ร้องเพลงกันเป็นคุ่ระหว่างวาดภาพ บ้างก็นั่งหัวเราะแซวกันระหว่างเพื่อนๆ เริ่มบ่ายคล้อยแล้ว การวาดภาพถูกดำเนินไปด้วยความรู้สึกเงียบงันของพวกเรารอบๆ ที่ยืนมอง นั่งมอง มิตรภาพวันแรมทางเหล่านี้

[Nangmyn]

เวลาไม่เคยคอยใคร เมื่อใกล้หมดเวลา น้องๆ ขอวาดภาพพี่ๆ บ้างตามความรู้สึก...
พี่ๆ ถามน้องว่าหน้าีพี่สีอะไร น้องบอกว่า สีชมพู พี่ก็หยิบสีชมพูมาให้
พี่ๆ ถามน้องว่าผมสีอะไร น้องบอกว่าสี..... พี่ก็หยิบสีเหล่านั้นให้น้อง

เมื่อน้องได้รับสี น้องก็เริ่มวาดภาพี่ๆ โดยมีพี่ๆ แนะนำข้างๆไม่ห่างหาย บางคนให้นั้องซ้อนตักพร้อมจับมือวาด บางคนวาดไปหัวเราะไป เพราะภาพไม่เป็นภาพซะเลย

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กิจกรรมใกล้หมดลงแล้ว

[Nangmyn]

น้องที่ใกล้เจ้าที่สุด คนนี้ เจ้านั่งมองไปในแววตา เมื่อเขาก้มหน้าขนตาที่ยาวงอน ไม่น่าเชื่อว่าตาหวานๆ สวยๆ ดำขลับ คู่นี้ที่ดูเป็นปกติเหมือนเด้กทั่วไป กลับมองไม่เห็น กลับมืดมน ในความเป็นจริง...

[Nangmyn]

ส่วนน้องคนนี้... หลายครั้งที่เขาพยายามมองตามเสียงพี่เลี้ยง และหลายครั้งที่เจ้าสังเกตว่าเขามักนั่งมองท้องฟ้า... แสงจากฟากฟ้า อาจทำให้เขาเห็นเรืองแสงรำไรๆ ก็เป็นได้

มิตรภาพเกิดขึ้นเขาอาจอยากมองเห็นรุ้งกินน้ำด้านบน แต่ยามนี้จะมีรุ้งกินน้ำได้เช่นไร ไม่มีปลายสายฝน และในยามนี้เขาจะมองเห็นได้เช่นไร...เพราะในแววตา..มืดมน

[Nangmyn]

ในขณะใกล้เคียงกัน น้องอีกคนก็มักแหงนหน้ามองไปยังฟากฟ้าด้านบน..

เจ้าอยากรู้จริงว่าเขาคิดอะไร ลองหลับตาแล้วคิดไป ความเรืองรองที่เปลือกตาขณะที่เราหลับตาเพื่อหยุดการเห็นสิ่งต่างๆ แล้วนั่งนิ่งเงียบๆ หูสดับฟังเสียงที่แทบจับไม่ได้ กับความสนุกวุ่นวายในการเขียนภาพพี่น้อง... ของกิจกรรม เมื่อก้มหน้าหาดินเปลือตาเรืองรองกลับมืดคล้ำลงถนัดใจ แต่เมื่อเงยหน้าไปความเรืองรองสว่างไสวกลับมาอีกครั้ง.. เราจะอยู่ได้อย่างพวกเขาไหม.. บนเส้นทางชีวิตแบบนี้

[Nangmyn]

เสียงนกหวีดดังขึ้น นั่นคือการส่งสัญญาณ ว่าหมดเวลาแห่งการสัมผัส.. น้องๆบางคน นั่งเงียบไป บางคนยิ้มอย่างดีใจ บางคนดูอ่อนเพลีย

ส่วนพี่เลี้ยงแต่ละคน เริ่มจับมือน้องๆ ที่ใต้ฝ่ามือพร้อมนิ้วประสานกัน อีกมือหนึ่งวางทับด้านบนพร้อมคลอคลึงเบาๆ ไปมา บางคนนั่งกอดน้องๆ บางคนยังนั่งสือความหมายกันและกัน

ผู้นำให้พี่เลี้ยงและเด็กๆ ออกมาด้านหน้าแต่ละคู่แต่ละภาพ เล่าถึงมิตรภาพความเป็นมา.. การแนะนำตัว การบอกเล่าความในใจ เป็นอะไรที่ต้องทำเสมอ เพื่อสื่อสารให้กันและกันได้รู้ว่า.. แม้บางอย่างจะไม่จริงสำหรับพวกเขา แต่สำหรับพวกเรา..มันมีค่ามากก่วาทุกสิ่งอัน....

[Nangmyn]

บางครั้งก็แอบเก็บภาพวาดจากสีเทียนของพี่เลี้ยง

[Nangmyn]

เมื่อพี่ๆ ให้ภาพน้องๆ ตามความรู้สึก เป็นที่ระลึก

[Nangmyn]

น้องๆ ก้ให้ภาพพี่ๆ ตามความต้องการ เพื่อขอบคุณกับทุกสิ่ง ที่มอบให้ ความสนุก การดูแล ความเอาใจใส่ ความอดทน และทุกสิ่งที่พวกเขาสัมผัสได้ ด้วยกาย และหัวใจ พวกเขาได้เปิดตามองสู่โลกกว้างอีกแง่มุมหนึ่ง การเรียนรู้ เหล่านี้แม้จะไม่หมดทุกห้องของหัวใจ แต่มันยังคงไว้ซึ่ง..กำลังใจ ที่จะก้าวต่อไปในวันแรมทาง

[Nangmyn]

เราพบกันเพื่อจาก..

เราจากกันเพื่อพบกันใหม่...

ใครบางคน นั่งก้มหน้า อยากมืดมิดตลอดไป เพื่อที่จะได้แสงสว่างจากใครอีกหลายๆคน เพื่อดึงดูดความสนใจ เพื่ออยากจะมองเห็นโลกกว้างต่อไป...

เจ้าอึ้งกับความรู้สึกเหล่านี้..... ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร.. ต่อไป..

รู้แค่ว่า... ยามใดที่ท้อแท้ ยามใดที่หมดหวัง ยังมีคนอีกหลายคนที่ด้อยกว่าเรามากนัก ท้อแท้กว่าเรามากนัก หมดหวังกับเรามากนัก แล้วใคร..จะเป็นกำลังใจให้เราเหมือนพวกเขา นอกจาก "ตัวเราเอง งั้นหรือ"

[Nangmyn]

คงต้องจบกิจกรรมสร้างสรรค์เพื่อสังคม... อยากชวนเพื่อนๆ แค่สักหนึ่งคน ร่่วมช่วยกันแบงปันความรู้สึก ไม่ว่าจะเด็กพิการซ้ำซ้อน... หรือคนไร้ที่พึ่ง... ที่ใดก็ตาม.. เขารอความหวัง ความแบ่งปันความสุข จากเราคนใดคนหนึ่ง...

เหล่านี้คงเป็นกำลังใจกับเพื่อนๆได้... เจ้าหวังเช่นนั้น..

" กายสัมผัส ใจสัมผัส "

เจ้านาง..

[Tewada]

จิตใจงามตามหน้าตาจริงๆครับ เจ้านางงงงงง

[joetriton]

มิดลับ ดับสิ้นแสง ตะวันรอนฉาย
มืดหม่น ในพสุธา ลี้ลับมิวางวาย
ใยใจเจ้า ยังแกร่งกรุ่น อุ้มโอบหินผา
สยบแทบจิต หมดใจข้า ดั่งแท้วีรชน
มนุษย์ผู้พิการยังสู้ ฉไนเลยเราผู้สมบูรณ์
จะสิ้นหวัง

[Nangmyn]

จิตใจงามตามหน้าตาจริงๆครับ เจ้านางงงงงง

วุ๊ยยยยยยยย น่ารักจังค่ะ ชมหรือรัยเนี่ย....

ขอบคุณ..ที่ร่วมแบ่งปันความรู้สึก

[Nangmyn]

มิดลับ ดับสิ้นแสง ตะวันรอนฉาย
มืดหม่น ในพสุธา ลี้ลับมิวางวาย
ใยใจเจ้า ยังแกร่งกรุ่น อุ้มโอบหินผา
สยบแทบจิต หมดใจข้า ดั่งแท้วีรชน
มนุษย์ผู้พิการยังสู้ ฉไนเลยเราผู้สมบูรณ์
จะสิ้นหวัง

พึ่งรู้ว่าแกรนังโจ้ มีสาระเป็นกะเขาด้วย....

พี่ป๋องจากนิคอนเนี่ยนให้โทรหาเรื่องเลนส์..

70-200 นิค มีช่วงรูรับแสงขนาดไหนเนี่ย..

[joetriton]

พึ่งรู้ว่าแกรนังโจ้ มีสาระเป็นกะเขาด้วย....

พี่ป๋องจากนิคอนเนี่ยนให้โทรหาเรื่องเลนส์..

70-200 นิค มีช่วงรูรับแสงขนาดไหนเนี่ย..

ไม่รู้ครับเจ้าป้าว่ารูรับแสงแค่ไหนครับ คริๆๆๆชอบจร้า
พี่ป๋อง เด๋วโทรถามนะจ๊ะ
สาระน่ะโผ๊มมีจร้า แต่ซ่อนไว้ กร๊ากกกกก
แต่ ดูรูปเจ้าป้าแล้ว ผมมีกำลังใจขึ้น ยังไงก็ไม่รู้ค๊าบ