บรรยากาศยามนั้น มันเหมือน ใบไม้อ่อนเริ่มผลิบาน อย่างมีความหวังกับการเติบโต ปกป้อง ให้ร่มเงา..อีกครั้ง
บรรยากาศยามนั้น มันเหมือน ใบไม้อ่อนเริ่มผลิบาน อย่างมีความหวังกับการเติบโต ปกป้อง ให้ร่มเงา..อีกครั้ง
ใบไม้บางใบ...ที่ร่วงหล่นกับสายลม...ที่พัดพาให้เกาะแก่ง กับลำต้นไม้ด้านล่าง..เหมือนไม่อยากร่วงลงดิน
มองผ่านเลยไป..แนวหินตระหง่าน..เป็นที่พักพิง..ได้ยามสงบ..
สุนัข...หลายตัว..ที่ยังสงบ เงียบ ในขณะที่สถาณการณ์ รอบข้างวุ่นวาย
บ้างก็นั่งงง กับสิ่งที่เห็น "ทำอะไรกัน"
บางทีกระจกด้านหน้า...ก็สะท้อนให้เห็น...เห็นอะไร... เจ้าจะรู้ไหม..แล้วแต่ใครจะมอง
รถของคนมีกะตัง... ยังมาไกล..ถึงที่นี่ เพื่อ............แบ่งปัน จากหัวใจ
ด้านในของเหล็กกล้า...ที่คุ้มครอง ยังคงมีสิ่งยึดเหนี่ยว..บ้าง..จะเป็นไร
ด้านหลังของเหล็กกล้า..ก็ยังมีเกลียว.. เพื่อยึดมั่นความมั่นคง.. แบ่งๆกันไปแต่ละมุม แต่ละหน้าที่
ถ้าเป็นเรา..เราคงถนอม..คงพิถีพิถันกับการปัดกวาดเช็ดถู ล้างน้ำล้างครีม แต่ตรงนี้..ฝุ่นดินแดงกระจาย..ถือว่าขลังหรือเปล่านะ
ไม่ว่าจะอย่างไร... สืบทอดกันมาแต่ช้านาน... สิ่งที่ทำให้ยึดมั่น..และคงความกล้าหาญ.. อดทนก็ยังคงเป็น....
บางสิ่งบางอย่าง... กลับกลายเป็นแรงบันดาลใจ..ให้พวกเราทำ...
เงินจากการสมทบจากเพื่อน.. จากตัวเรา.. โดยไม่ผ่านสถานที่ใด.. กลายเป็นสิ่งเหล่านี้..เพื่อปากท้อง...ขนมปัง..ยามทุกข์..ยามหิว
เสื้อบางอย่าง สิ่งของบางอย่างที่จำเป็นในการใช้ชีวิต..แม้แต่ถังน้ำ...แม้แต่ปากกา แม้แต่ดินสอ แม้แต่สมุด
เหล่านี้แค่ส่วนหนึ่ง..ที่เป็นวัตถุ
สองมือ...กับหัวใจ..ที่ช่วยกันประคอง...
บางทีก็อยากรู้...ในกล่องกระดาษเก่าๆ ที่จะขาดวิ่นผ่านการทับ ผ่านการเดินทางมา มีอะไร
ภายใต้..แ่ท่งเหล็กที่ป้องกัน..ยังพอมีอาหารแห้งและอาหารหวาน..ให้กำลังชีวิต
แท่งเหล็กเคลื่อนที่..ที่เห็น..คืออะไร..นะ...จัดไป
ครั้งนั้น.. ฉันได้เข้าสู่พื้นที่... ได้ดู ได้เห็น ได้สัมผัส.. กับความรู้สึกที่ตื้นตัน.. จากคำบอกเล่า
เมื่อได้สัมผัส..มันทำให้แทบน้ำตาไหล.. แต่ภูมิใจที่สองมือคนไทย..เราช่วยกัน
อีกหลายมือ อีกหลายชีวิต อีกหลายวัตถุ..กับภาระกิจ..ที่ร่วมกันทำแค่กลุ่มเล็กๆ
ในขณะนี้มี 1 ท่านดูกระทู้อยู่. (0 สมาชิกและ 1 ผู้เยี่ยมชม)
Bookmarks