ไม่มีอะไร..ที่ก้าวไปไม่ถึง กว่าจะถึงต้องฝ่าดงทาก กว่าจะพบที่สวยๆงามๆ ก่อนที่จะไม่มีแรงเดิน ภาพฝากไว้ในความทรงจำ ขอบคุณพื้นที่ ไทรทันคลับ
ไม่มีอะไร..ที่ก้าวไปไม่ถึง กว่าจะถึงต้องฝ่าดงทาก กว่าจะพบที่สวยๆงามๆ ก่อนที่จะไม่มีแรงเดิน ภาพฝากไว้ในความทรงจำ ขอบคุณพื้นที่ ไทรทันคลับ
ตื่นแต่ตีห้าครึ่งมานั่งรอพระอาทิตย์ท่ามกลางน้ำค้าง และความเย็นที่ยังไม่จัดสักเท่าไร... ได้ใจกับเสียงนกเงือกที่บินผ่านด้านบน และตะวันกำลังโผล่พ้นขอบฟ้า
ก่อนนอนคืนนี้... อวยพรให้ทุกท่านมีความสุขกับการเก็บภาพตามจินตนาการ.. เช่นกัน
เห็นแล้วอยากไปสูบโอโชน.......
ผมโดนทากกัดมา 2 ครั้ง แพ้ครับเนื้อเน่าเลย
วันนั้นเดินอย่างเบาๆ ลงเนินเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยป่าไม้เมืองเหนือ บนยอดดอย ชาวบ้านต่างทำหน้าที่กับเทือกสวนไร่นา แต่ทว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ นอกจากปลดปล่อยเวลา ระยะทาง มั้ง
ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ก็ค้นพบช้าบ้าง เร็วบ้าง ผิดหวังบ้างแต่ก็ทำให้จรรโลงใจได้อีกครา กับ Cherry Blossom
ที่จริงเจ้าชอบหน้าหนาว แต่อากาศมันแห้งเกิ้น รู้สึกแห้งในจมูก แห้งกาย แห้งใจ แห้งไปหมด หงิงงงงงงงงง
มุมไม่ดีนัก ต้นนางพญาเสือโคร่งยังคงไกลลิบๆ กับเลนส์ 300 ที่หนาวสั่น หัวใจจะโบยบิน
แม้ไม่มีผู้คนตรงมุมนี้ แต่ก็ให้เจ้าได้พบโลกสีชมพู ตัดท้องฟ้าสีฟ้า เหมือนทุกปี มันเหมือนจะบางเบา ไร้ความรู้สึก
ใช้เลนส์ 300 ของอะไรครับ ภาพสดใสดีจัง
นกพญาไฟ สีส้ม แดง ตัวผู้ตัวเมียคุยกันจุ๊กจิ๊ก ตอนส่องเลนส์ก็เห็น พอกดชัตเตอร์ นกหาย หาให้เจอนะ
ยืนมันอยู่มุมเดียวนี่แหละ หันไปมาขวาก็เหว ซ้ายก็ป่า หน้าก็เนิน เอาๆ
นี่เลยกำลังจะวัยรุ่น รออีกนิดก็แตกพานแล้ว
ในขณะนี้มี 1 ท่านดูกระทู้อยู่. (0 สมาชิกและ 1 ผู้เยี่ยมชม)
Bookmarks