โพสต้นฉบับโดยคุณ
รณรงค์
ขอเล่าหน่อยละกันครับ...รอดตายมาได้เพราะเจ้าตั้น..ปลายปี 52 ถึงจะผ่านมานานแต่ภาพยังชัดเจนเสมอ..ไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อนไปกันสองคัน ขากลับช่วงลำปางมันเป็นสามเลนความเร็ว 120 ไม่ขาดไม่เกิน ช่วงเข้าโค้งเป็นโค้งไม่แคบมากนัก..ก็เข้าแบบสบายๆ..ซ้ายเป็นรถพ่วง..ขวาเป็นรถบัสนำเที่ยว..ผมอยู่กลาง..คันซ้ายก็ไปเรื่อยๆคันขวาน่าจะราว 100 เห็นจะได้..ผมแซง รถพ่วงได้ครึ่งคัน..และเข้าโค้งพอดี..ฬนเวลานั้นเอง..พี่บัสที่เข้าโค้งนอก..และมีทีท่าจะแหกโค้ง..ได้หักเข้าซ้ายทันที..ผมเบรคตัวโก่ง..ในโค้งนั้นเอง..จาก120 เหลือ 60 แทบทันทีเช่นกัน..หัวใจเต้นรัว..เพราะถ้าไม่เบรค..คงไม่ต่างอะไรกับกล้วยปิ้งแน่ๆ..ในใจก็โกรธ..แต่อีกใจ..ก็คิดว่า..ถ้าเค้าไม่ทำแบบเมื่อครู่..อาจมีการเทกระจาดเกิดขึ้น..หันมามองหน้าภรรยา..แล้วถามว่า..เป็นไงบ้าง..อือ..โอเค..ลูกสาวยังหลับอยู่บนตัก.ตอนนั้น..ขวบครึ่ง..ต้องขอบคุณสติ..และไตตั้น..ที่ทำให้เราสามคน..รอดจากวิกฤตครั้งนั้นมาได้ครับ..ขอบคุณจริงๆ..
Bookmarks